%s1 / %s2
 
NEDERLANDS  |  ENGLISH
  • economie
  • iran
  • e-voting
  • 9/11
  • media
  • irak
  • nieuws
  • lees
  • nieuwsarchief
  • van deepjournal
16 juli 2008   |     mail dit artikel   |     print   |   
Feiten bij de fictie over de Libanonoorlog van 2006
Door Daan de Wit
 
Vandaag zijn twee dode Israëlische militairen teruggegeven door Hezbollah, die ze voorafgaand aan de Libanonoorlog had gekidnapt. De kidnap is de officiële reden voor de oorlog, maar is het ook de feitelijke reden?

De officiële casus belli is het door Hezbollah in Israël doden van drie leden van het Israëlische leger en het gevangennemen van twee leden ervan. In werkelijkheid is de oorlog door Israël voorbereid en wordt ermee gewacht totdat zich een gelegenheid voordoet om een aanval te rechtvaardigen. Redenen als deze doen zich voor beide partijen voortdurend voor in dit gebied. Criticus Noam Chomsky somt enkele gebeurtenissen op: 'Ontvoering van burgers door het Israëlische leger op 24 juni, gevangenname van een soldaat door Hamas de volgende dag, dan de enorme Amerikaan-Israëlische escalatie van aanvallen op Gaza [...], de ontvoeringen van soldaten door Hezbollah, dan de Amerikaans-Israëlische vernietiging van het meeste van Libanon, verantwoord door de zogenaamde woede over de ontvoering, waarvan, om het nogmaals te zeggen, is aangetoond, overtuigend, dat het om cynische fraude gaat'. Israël wijzigt de noemer waaronder de gevechtshandelingen worden uitgevoerd nog tijdens de oorlog van Operation Just Cause in Operation Change of Direction.

In maart 2007 geeft de Israëlische premier Olmert tegenover de commissie Winograd toe dat hij ruim drie maanden voorafgaand aan de Libanonoorlog zijn permissie ervoor heeft gegeven door een plan van zijn toenmalige stafchef Dan Halutz over te nemen. Halutz verkoopt kort na de kidnapping en temidden van gevechtshandelingen tussen Israël en Hezbollah zijn aandelenpakket waardoor hij geen last heeft van de beurs die ten gevolge van de daaropvolgende oorlog zo'n tien procent in waarde daalt. Olmert doet zijn betekentenis tegenover de commissie om aan te tonen dat het dramatische verlies van de oorlog niet is te wijten aan een slechte voorbereiding.

In feite is de Libanonoorlog nog beter voorbereid dan premier Olmert tegenover de commissie bekent. In januari 2006, vier dagen nadat hij de in coma verkerende Ariel Sharon opvolgt, houdt Olmert een eerste gesprek over een oorlog tegen Libanon. Maar mogelijk moet nog verder worden teruggekeken. De oorlog is 'in zekere zin' al in voorbereiding sinds 2000, meteen na de terugtrekking na 18 jaar van Israël uit Libanon, zegt professor Gerald Steinberg van de Israëlische Bar-Ilanuniversiteit. Volgens Steinberg was tegen 2004 een oorlog van ongeveer drie weken uitgedacht, die daarna werd gesimuleerd en geoefend. De echte Libanonoorlog duurde uiteindelijk 34 dagen, kostte 159 doden aan Israëlische kant en 1125 aan Libanese kant, waaronder honderden kinderen. Amerika is op de hoogte gebracht van de Israëlische plannen om Libanon aan te vallen, schrijft de San Fransisco Chronicle. Amerikaanse en andere diplomaten, journalisten en denktanks werden ruim een jaar voorafgaand aan de oorlog ingelicht met behulp van een Power-Pointpresentatie, gegeven door een seniore officier uit het Israëlische leger. De bijeenkomsten waarin de oorlogsplannen tot in detail werden besproken, werden off the record gehouden en op basis van de voorwaarde dat de identiteit van de officier geheim werd gehouden.

In de pers verschijnen na de oorlog berichten met de vraag of de Engelse premier Tony Blair op de hoogte was van de Israëlische plannen en of hij niet iets meer had kunnen ondernemen om bloedvergieten te voorkomen. De kritische journalist John Kampfner schrijft onder de straffe kop Bloed aan zijn handen: 'Mij is verteld dat de Israëli's George W. Bush tevoren over hun plannen hebben geïnformeerd om Hezbollah te 'vernietigen' door dorpen in het zuiden van Libanon te bombarderen. De Amerikanen stelden de Britten keurig op de hoogte. Dus Blair wist het'.
Kampfers informatie wordt bevestigd door een anonieme bron van de Engelse krant Daily Mail die in augustus 2006 wordt geciteerd en zegt dat Tony Blair door Amerika op de hoogte is gesteld van ontwikkelingen rond Libanon. De krant haalt tevens een andere bron aan, een die met naam en toenaam wordt genoemd, John Pike, directeur van Global Security: 'Hebben de Verenigde Staten Israël het groene licht gegeven Hezbollah aan te vallen en haar troepen Zuid-Libanon in te duwen? Ja, natuurlijk hebben ze dat'. Volgens Pike is de overeenkomst tussen Israël en de VS dat Iraanse nucleaire installaties uiteindelijk 'waarschijnlijk volgend jaar' moeten worden gebombardeerd om de ontwikkeling van een nucleair wapen te voorkomen. Als dit eenmaal plaatsvindt, zal Iran Hezbollah opdragen Israël aan te vallen, denkt Pike. Dit verklaart voor hem de aanval op Libanon in juli 2006. Pike denkt dat Amerika en Israël in het geheim zijn overeengekomen dat op een bepaald moment voorafgaand aan de aanval op de Iraanse nucleaire installaties, Hezbollah moest worden ontwapend en dat zo gauw als zich een aanleiding voordeed Israël geweld moest gebruiken. De Israëlische belangen lopen hierbij, net als in het geval van Iran, parallel aan die van de Verenigde Staten.
Dat blijkt ook een bericht in 2003 van het als solide bekendstaande Jane's Intelligence Digest dat de VS overwegen Hezbollah aan te vallen. En in 2008 wordt een plan bekend dat niet alleen is overwogen, maar ook is goedgekeurd en uitgevoerd. Goedgekeurd door president Bush, geëffectueerd door zijn minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice, een plan om de palestijnse organisatie Fatah van wapens voorzien. Doel was het uitlokken van een palestijnse burgeroorlog waarbij het democratisch gekozen Hamas zou worden gewipt, resultaat was de volledige controle door Hamas van de Gazastrook.

Zowel het leger van Israël als dat van Hezbollah krijgen er van langs in een rapport van Human Rights Watch omdat zij opzettelijk burgers hebben gedood. Israël werpt tijdens de gevechten zo'n miljoen clusterbommen af, waarschijnlijk betrokken van de grootste producent ter wereld van dit soort explosieven en degene die het land met miljarden dollars militaire steun verleent, de Verenigde Staten. 'We hadden al een groot landmijnprobleem van vorige Israëlische invasies, maar dit is veel erger', zegt Chris Clark van het VN Mijnactie-coördinatiecentrum, staand voor een kaart gevuld met vlaggetjes die gebieden aangeven waar zich explosieven bevinden. Clusterbommen werden voor het eerst door de nazi's gebruikt en zijn toegestaan onder de internationale wetgeving. In januari 2008 geeft Amerika aan op dit gebied geen strengere wetgeving te willen en zegt het dat de explosieven niet slecht zijn als ze verantwoordelijk worden gebruikt. In juni laat defensieminster Robert Gates weten vanaf 2018 geen clustermunitie meer te gaan gebruiken met een faal-ratio van meer dan één procent. Om de voorraden alvast te verkleinen zal Amerika tot die tijd dergelijke clustermunitie verkopen aan landen die ook vanaf 2018 dergelijke wapens niet meer zullen gebruiken.

Bij de bombardementen op Libanon mocht Israël waarschijnlijk, zoals het al tientallen jaren doet, gebruik maken van Amerikaanse inlichtingen. Op het gebied van de psychologische oorlogsvoering worden in en rond de oorlog 700.000 voice mails verstuurd naar Libanezen en worden tijdens 47 missies zeventien miljoen leaflets boven Libanon uitgegooid waarin bijvoorbeeld Hezbollah-leider Hassan Nasrallah wordt afgebeeld als slang of schorpioen. Ook breekt Israël in op een televisiekanaal van Hezbollah om beelden te vertonen van een dode Hezbollahstrijder, vergezeld van de informatie dat er nog veel meer lijken zijn. Na afloop van de oorlog verzorgt advertentiebureau Idea Creation uit Beiroet de campagne Goddelijke Overwinning die ter waarde van $100.000 in opdracht van Hezbollah de boodschap van een militaire overwinning op Israël verkondigt.

Een Midden-Oostenexpert met kennis van het denken in zowel de Israëlische als de Amerikaanse regering zegt in augustus 2006 tegen journalist Seymour Hersh dat het Witte Huis meerdere belangen had om de Israëlische aanval te steunen. De belangrijkste was Iran. Een andere bron, de neoconservatieve Midden-Oostenexpert Meyrav Wurmser bevestigt dit door te zeggen dat het voornaamste argument van het Witte Huis om Israël te steunen was dat de oorlog 'Hezbollah zou beschadigen en verzwakken zodat het een minder groot gevaar zou zijn voor Israël in het geval van een aanval op Iran'. Wurmser is werkzaam voor de conservatieve denktank Hudson Institute en is de vrouw van David Wurmser, tot medio 2007 de Midden-Oostenadviseur van vice-president Dick Cheney. Volgens Meyrav Wurmser is men in haar achterban ontevreden over wat Israël heeft gedaan: 'Het idee in Amerika was dat Israël zou moeten vechten tegen de echte vijand, degene die Hezbollah steunt. Het was duidelijk dat het onmogelijk is om direct tegen Iran te vechten, maar het idee was dat haar strategische en belangrijke bondgenoot Syrië geraakt moest worden. [...] De neoconservatieven zijn verantwoordelijk voor het feit dat Israël veel tijd en ruimte kreeg [voor de oorlogshandelingen]'. Volgens Wurmser zou een aanval op Syrië een een zware klap hebben betekend voor Iran. De grote ontevredenheid in het Witte Huis - 'woede' op Israël, noemt Wurmser het zelfs - bij het verliezen van de oorlog richt zich op het feit dat Israël niet tegen de Syriërs heeft gevochten. Op 6 september 2007 voert Israël een aanval uit op Syrie onder de naam Operation Orchard.

____________________________________________________________________________

DeepJournal
Meld je aan voor de gratis mailing list.
9 september 2013  |  
Waarom ligt Syrië onder vuur? - Deel 4
Wie onder de oppervlakte kijkt, ziet dat Syrië onder vuur ligt vanwege de belangen van de betrokken partijen. 'Syrië' gaat over macht, geld, invloed en energie.
8 september 2013  |  
Waarom ligt Syrië onder vuur? - 3
Wie vorm en inhoud scheidt, ziet dat de strijd om Syrië vooral niet gaat over waar het over lijkt te gaan. De vorm maskeert de inhoud. Syrië en Iran zijn stukken op een geopolitiek schaakbord.
7 september 2013  |  
Waarom ligt Syrië onder vuur? - Deel 2
Bij grote militaire conflicten die aanzienlijke humantaire en economische gevolgen kunnen hebben, is het goed te kijken naar de belangen van de betrokken partijen en naar de rol van de media bij de verslaggeving van de feiten.
6 september 2013  |  
Waarom ligt Syrië onder vuur? - Deel 1
Aan de oppervlakte is het duidelijk: de VS willen Syrië bevrijden van een wrede dictator die zijn bevolking met gifgas bestookt. Onder de oppervlakte is er iets heel anders aan de hand.
1 april 2013
Albert Spits: Creëer je eigen financiële veiligheid
Spits beschrijft hoe de euro richting de uitgang gaat en dat je intussen maar beter waarde voor je geld kunt kiezen. Hij raadt iedereen aan zich voor te bereiden op een systeemkrach.
Contact - About - Donate - RSS Feeds - Copyright © 2006 DeepJournal, All rights reserved